بیست و هشتمین روز از ماه رجب سالروز خروج حضرت امام حسین ^(ع) از مدینه به سوی مکه و درنهایت ورود ایشان به سرزمین کربلا در سال (60 ه.ق) است .در کتاب کامل الزیارات صفحه 80 فرازی از روایت طولانی امام صادق^(ع) را دیدم که به نظرم ذکر آن به بهانه مناسبت ذکر شده خالی از لطف نیست.
بهشت بودَم بی حضور تو دوزخ                           بهشت را چه کنم؟روی تو بهشت من است

آن هنگام که روز محشر به پا می شود،آن هنگام که میزان ها نهاده و حساب و کتاب بر پا می شود،آن هنگام که همگان در گرو اعمال خویشند و از یکدیگر فراری،آن هنگام که همه ناراحتند و غرق گریه و زاری...تنها یک گروهند که شادمانند و غرق سرور و شادی و آنان گریه کنندگان بر اباعبدالله الحسین^(ع).

جمله خلایق در گیر و دار حساب و کتابند،اما اینان در سایه عرش الهی همنشین و هم صحبت مولایشان حسینند.همه در ترس و هراس از حساب اعمال خویشند،اما اینان هیچ ترس و هراسی ندارند.برای ایشان حکم به بهشت می شود، اما آنان هم صحبتی با حسین ^(ع)را ترجیح می دهند.حوریان بهشتی برای ایشان پیغام می فرستند که ما مشتاق دیدار شماییم،اما ایشان آنچنان غرق سرور و شادمانی و بهجت و لذتند که هیچ اعتنایی نمی کنند...فرشتگان از طرف همسران بهشتی ایشان نامه هایی می آورند،اما آنها اعتنایی نکرده، می گویند:«خواهیم آمد»...